The Deep Green Resistance Book
Strategy to Save the Planet
Less 
More 
In The Nazi Doctors onderzoekt Robert Jay Lifton hoe het mogelijk is dat doktoren die de 'Hypocriete Eed' af hadden gelegd in staat waren hun kennis en vaardigheid in te zetten in concentratiekampen waar de gevangenen achter de lopende band dood werden gewerkt. Hij ontdekte dat veel van de door hem geïnterviewde zich werkelijk bekommerden om het lot van de gevangenen. Zij deden alles binnen hun macht -wat erbarmelijk weinig was- om het leven van de gevangenen zo draaglijk mogelijk te maken. Wanneer een gevangene ziek werd konden ze hem een aspirine geven om aan te likken. Ze konden de gevangene voor een dag of twee rust voorschrijven (maar niet te lang, anders zou zo'n gevangene in aanmerking komen gedood te worden). Wanneer een patiënt een besmettelijke ziekte had koos een arts er soms voor de patient zelf om te brengen om zo te voorkomen dat de ziekte zich onder de andere gevangenen verspreidde. Dit was allemaal goed uit te leggen binnen de hekken van Auschwitz. Nogmaals, de doktoren deden al het mogelijke om de gevangenen te helpen, behalve het meest belangrijke: nooit betwijfelden zij het bestaan van Auschwitz zelf. Nooit betwijfelden zij het doodwerken van de gevangenen. Nooit betwijfelden zij het uithongeren. Nooit betwijfelden zij de gevangen neming. Nooit betwijfelden zij de martelingen. Nooit betwijfelden zij het bestaan van een cultuur die tot dit soort gruweldaden mogelijk maakte. Nooit betwijfelden zij de logica die noodzakelijkerwijs leidde tot elektrische hekken, gaskamers en nekschoten.
Wij, als milieuactivisten, doen hetzelfde als eerdergenoemde doktoren. We vechten zo hard als we kunnen om de plaatsen waar we van houden te beschermen, daarbij zo efficient mogelijk gebruikmakend van de werktuigen die het systeem dat we bevechten ons biedt. Echter, we verzaken het belangrijkste te doen: we betwijfelen het bestaan van deze cultuur niet. We betwijfelen het bestaan van een economisch en sociaal systeem dat de wereld systematisch doodwerkt, verstikt, knevelt en misbruikt niet. Ook betwijfelen we niet de de logica die onontkoombaar leidt tot ontbossing, vermoorde oceanen, verlies van bodemlagen, ingedamde rivieren en vergiftigd grondwater.
En we ondernemen zeker niets om deze verschrikkingen tegen te houden.
Hoe stop je de opwarming van de aarde die in grote mate wordt veroorzaakt door het verbranden van olie en gas? Als je deze vraag stelt aan een redelijk intelligent kind van zeven, dan zal dat kind je het meest voor de hand liggende antwoord geven. Maar als je diezelfde vraag stelt aan een redelijk intelligent mens van zeven-en-dertig jaar die voor een eco-high-tech consultancy buro werkt, krijg je waarschijnlijk een antwoord dat beter uitpakt voor voor het bedrijf dan voor het milieu.
Wanneer de meeste mensen binnen onze cultuur vragen "Hoe kunnen we het opwarmen van de aarde stoppen" dan bedoelen we eigenlijk te zeggen "Hoe kunnen we het opwarmen van de aarde stoppen zonder te stoppen met het verbranden van olie en gas, zonder de Industriële infrastructuur af te breken, zonder dit allesvernietigende systeem?" Het antwoord is: dan kunnen we niet.
Dit is nog een andere manier om het te bekijken: wat zou je doen als ruimtewezens onze planeet hadden bezet en ze onze oceanen leeg zogen, onze oerbossen omhakten, al onze rivieren indamden, ons klimaat zouden veranderen, als ze dioxine en andere kankerverwekkende stoffen in moedermelk zouden stoppen en in het vlees en bloed van onze kinderen, van onze geliefden, onze moeders, vaders, broers, zussen, vrienden ... in jou? Zou je je daartegen verweren? Als hiertegen een verzetsbeweging zou bestaan, zou je je dan aansluiten? En zo niet, waarom niet? Hoe veel erger moet het worden voordat je degenen tegenhoudt die jouw planeet verwoesten en die jou en de mensen die je liefhebt vermoorden?
90% van de grote vissen in de oceanen is reeds verdwenen. Waar ligt jouw drempel voor verzet? Bij 91%? 92? 93? 94? Zou je wachten tot ze 95% hebben vermoord? 96? 97? 98? 99? Wat dacht je van 100% dan? Zou je dan terug vechten?
Door deze vragen te stellen suggereren we niet dat mensen niet alles in het werk zouden moeten stellen om er, binnen het systeem, alles aan te doen om deze verwoestende cultuur af te remmen. Omdat een deel van de zalmpopulatie in California dreigt uit te sterven onderhandelen op dit moment, een groot energiebedrijf, lokale en nationale overheden, lokale Indiaanse volkeren en verschillende belangen organisaties (varierend van milieuorganisaties tot vissers en boeren) over het verwijderen van vijf dammen in de Klamath rivier. Dit zou binnen een periode van 15 jaar moeten plaatsvinden en het is maar zeer de vraag of de zalm, het nog zo lang volhoudt. Dit is een begin. Het is iets en het is belangrijk.
Maar alleen al in de Verenigde Staten zijn er 2 miljoen dammen waarvan er 60.000 hoger zijn dan 4 meter en 70.000 dammen zijn hoger dan 2 meter hoog. Als we zouden beginnen van die 70.000 dammen per dag 1 dam te verwijderen dan zou het 200 jaar duren voordat ze allemaal weg zijn. Zalm heeft geen 200 jaar de tijd, steur heeft geen 200 jaar de tijd.
Als een zalm zich als mens zou kunnen manifesteren, wat zou hij dan doen?
Dit boek gaat over terug vechten.
And what do we mean by fighting back? As we’ll explore in this book, it means first and foremost thinking and feeling for ourselves, finding who and what we love, and figuring out how best to defend our beloved, using the means that are appropriate and necessary. The strategy of Deep Green Resistance (DGR) starts by acknowledging the dire circumstances that industrial civilization has created for life on this planet. The goal of DGR is to deprive the rich of their ability to steal from the poor and the powerful of their ability to destroy the planet. It also means defending and rebuilding just and sustainable human communities nestled inside repaired and restored landbases. This is a vast undertaking, but it can be done. Industrial civilization can be stopped.
